Ode aan St Do

Ode aan St Do

In dit landschap, stil, sereen
De heuvels zachte buiken
Stond de ruïne Saint Dominique
Met scheefgezakte luiken.

Het huis had verhalen achter haar deur
Geboorte en dood in haar balken
Eeuw-oude afdrukken in haar vloer
En tranen in pleisters en kalken.

Het huis werd verlaten en verviel
De wind blies gaten in haar daken
Er woonde alleen een witte uil
Om haar geesten te bewaken.

Maar na 50 jaar eenzaamheid
Na 50 jaar stof, kou en grijsheid
Kwam er een koppel uit Amsterdam
Op zoek naar liefde en wijsheid.

Zij klommen door ramen, kropen door stof
En zagen wat anderen misten
Zij werden verliefd op Saint Dominique
En voelden toen wat ze al wisten.

Dit huis op de heuvel, vergeten, verrot
Die bouwval verdrietig en oud
Is door hen met veel zweet en geduld,
Maar vooral met veel liefde herbouwd.

Nu staat in dit landschap stil en sereen,
De heuvels zachte buiken,
Het trotse huis Saint Dominique
Met haar hemelsblauwe luiken.